Kiedy podążasz ścieżką Jogi – historia prawdziwa.

Dlaczego joga? Dlaczego ja akurat znalazłam się na macie?

Praktykuję już prawie 14 lat – poszłam na zajęcia z moją mamą do malutkiego osiedlowego klubu na Nasielskiej. Gdzieś gdzie było blisko i wygodnie. Byłam wtedy na bardzo ostrym zakręcie życiowym. Działo się źle i wcześniej, ale o tym nie teraz… Po prostu nie jestem gotowa.

Wracając… pamiętam była jesień 2007 i tak jak stanęłam na macie, tak zostałam.

Od Vinyasy zaczęłam – i od razu wsiąkłam. Myślę, że na początku była to zasługa mojej nauczycielki, na którą trafiłam i której dużo zawdzięczam. Zaczęłam czuć się bezpiecznie, miałam poczucie pełnej wolności, zaufania, zrozumienia i pomocy, ale bez głaskania po głowie. Vinyasa joga jest siostrą Ahstangi – ujęła mnie swoim swobodnym przepływem energii – swoim flow, powtarzalnością sekwencji, aczkolwiek za każdym razem inaczej. Skupienie, koncentracja i świadomość tego co robię przyszło później. Na jogę musi być „ten” czas, odpowiedni punkt, moment, w którym się znajdujesz. Nic nie dzieje się od tak. Wszystko ma jakiś cel i sens. I to był właśnie czas dla mnie, odpowiednia kolejność. Najpierw przez kilka lat zmagania, strach, płacz, szpitale… Musiałam to wszystko przejść, aby znaleźć się w tym punkcie. Tak jakby „ona” myślała za mnie i ustalała kolejność, ustalała kiedy będę gotowa.

Kilka lat Vinyasy, zmiana klubu, nowi nauczyciele – przyszło trochę inne. Zaczęłam praktykować Ashtangę i Ha-tha Yogę 5 razy w tygodniu przez parę kolejnych ładnych lat. Tak jak było to w przypadku Vinyasa, 7 lat chodziłam do mojej nauczycielki „M” dzięki czemu miałam już jakieś podstawy.

Ashtanga wyrobiła we mnie regularność, powtarzalność, co za tym idzie wypracowanie cierpliwości, wytrzymałość, siłę.

Ha-tha – znowu dała mi czas na wchodzenie w asany, prawdziwe poczucie ich w sobie, w oddechu. Kłania się tutaj cierpliwość, cierpliwość i jeszcze raz cierpliwość. Praca z powięzią, aby zadziałała, musi być długo wykonana – wchodzisz w daną pozycję na 25min lub więcej – jesteś korygowana i odpowiednio ustawiana. To mi dało bazę – podstawę. Ashtanga i Ha-tha różnią się, ale ich celem jest jedno: spokój ciała – ducha – umysłu.

I przyszła kolej na Vinyasę, czyli ten punkt, od którego zaczynałam. I już z tą solidną podstawą, przygotowaniem dostałam wiatru w żagle. To było połączenie Ashtangi, którą uwielbiam i Ha-tha Jogi, mojej bazy.

Swobodny przepływ prany, energii, połączony z asanami w rożnych konfiguracjach, spowodowały, że jeszcze głębiej weszłam w tą fantastyczną drogę. Podążałam nią. Rozwijałam się.

Liczne warsztaty wyjazdowe, szkolenia gdzie kilkanaście razy doświadczyłam opuszczenia ciała w pełnej i świadomej medytacji. To była dla mnie magia. Jakbym przeszła na drugą stronę tęczy.

Na jednym z tych wyjazdów przyszedł „ten” czas. Podczas vipassany moja nauczycielka, powiedziała: „Monika, jesteś gotowa”. I tak zostałam nauczycielem Jogi.

Skończyłam kilkumiesięczny kurs we Wrocławiu i zdobyłam europejski certyfikat.

Bardzo ciężko na to zapracowałam. Każde zajęcia po przyjściu do domu skrupulatnie spisywałam i regularnie powtarzałam. Przygotowując się do egzaminów przerobiłam książki, najdrobniejsze składowe anatomii ciała itp.

Na komisji pokaz mojej jogi i sekwencji poszedł wspaniale, pomimo ogromnego stresu, który dał mi chyba kopa.

Dalej sama szukałam pracy na własną rękę już w klubach jogowych, w których pracuje i jestem do chwili obecnej. O jodze i drodze można by długo, więc będzie tu zwięźle i na temat.

Dzięki praktyce na pewno stałam się spokojniejsza. Dokonuje bardziej świadomych wyborów na różnych poziomach – jeśli chodzi o to, co czytam, co oglądam, co jem, z kim i w jaki sposób spędzam czas. Joga poszerzyła mi horyzonty, dzięki niej wciąż trafiam w nowe obszary, o których istnieniu kiedyś nie wiedziałam.

Poznaje tylu fantastycznych ludzi, wspaniałych, ciekawych, interesujących – z pasją. W moim życiu jest nieustający przepływ energii.

Kochani, Joga to nie spacerek. To praca nad sobą, nad ciałem, duszą i umysłem. To również praca z emocjami. „Joga” znaczy scalać, łączyć, jednoczyć. Joga uwalnia człowieka od życiowych smutków. Daje wewnętrzny spoko i opanowanie. Żadnej wiedzy nie zdobywa się nagle. Postęp w tej dziedzinie zależy od wewnętrznej siły i wytrzymałości. Joga nie jest rozrywką. Moim zdaniem do jej uprawniania, nie powinno podchodzić się lekko.

„Trzeba podążać jej ścieżką z powagą, wiarą, entuzjazmem, determinacją, zapałem, odwagą, wolą i poświęceniem.” – G. YIENGAR

Oczywiście jest to kwestia indywidualna, zależy co chcemy osiągnąć. Ciężka praca nad sobą przynosi, jak ja to nazywam, nagrody. Na poziomie fizycznym, psychicznym i mentalnym. Fajnie jak je otrzymujesz, ale to PROCES i w nim tkwi sedno.

PS Kocham Jogę, kocham Mozzarta, Gisel. Kocham malować. Dziękuję za bliskich, którzy zawsze są i wspierają. Dziękuję moim uczniom za to ile się od nich uczę, dziękuję za wszystkich, których spotykam na swojej drodze.

Wzmacniajcie się, uśmiechajcie do świata, to on uśmiechnie się do Was.

Monika.